Haubica to ciężkie działo przeznaczone do strzelania stromotorowego. Oznacza to, że wystrzelony z niej pocisk leci najpierw wysoko w górę, a potem zwykle przelatuje nad jakąś przeszkodą i spada z góry na nieprzyjaciela. W ten sposób można skutecznie ostrzeliwać niewidocznego wroga, kryjącego się za budynkami czy za lasem.
Należy jednak pamiętać, że ze względu na tor lotu pocisku haubica musi być bliżej wroga, a co za tym idzie, obsługa działa jest bardziej narażona na ostrzał. Aby zmniejszyć to zagrożenie, na haubicach montowano osłony w postaci dużych arkuszy stali, za którymi chronili się strzelający. Taki arkusz ma w centrum wycięty duży owalny otwór na lufę haubicy i oporopowrotnik. Po obu stronach otworu i poniżej niego znajdują się dziurki, w których tkwiły śruby mocujące osłonę do działa. Obok otworu na lufę w blasze wycięto drugi otwór – mały i prostokątny – przeznaczony dla celownika. Gdy nie prowadzono ognia, to małe okienko można było zamknąć, aby lepiej chronić się przed nieprzyjacielem.
W dolnej części osłona jest nieco odgięta na zewnątrz, w stronę wroga, dostosowana do kształtu wystających kół. Osłona ma ciemny, trudny do jednoznacznego nazwania kolor. Barwa oscyluje pomiędzy szarością i brązem.
Haubice wzór 1917 były na uzbrojeniu pułków artylerii ciężkiej Wojska Polskiego.
