Model przedstawia samolot-myśliwiec, który w oryginale był jednomiejscowym górnopłatem o całkowicie metalowej konstrukcji. Uzbrojenie takiego samolotu stanowiły 2 lub 4 karabiny maszynowe kaliber 7,92 mm. Samolot produkowano w Polsce w latach 1934-1937. Skrót PZL P.11c w jego nazwie rozszyfrowujemy jako Państwowe Zakłady Lotnicze; litera P to inicjał nazwiska konstruktora – Zygmunta Puławskiego; 11 to informacja, iż był to jedenasty projekt tego konstruktora, litera c zaś oznacza konkretną wersję projektu.
Korpus samolotu przypomina kształtem pozbawione głowy ciało smukłej ryby. Z przodu tego korpusu był mocowany gwiazdowy silnik osłonięty okrągłą obudową, która wygląda jak zakrętka plastikowej butelki. Kształt tej osłony został pomyślany tak, by wymusić większy przepływ powietrza wokół cylindrów silnika i zapewnić mu w ten sposób lepsze chłodzenie. Z przodu obudowy silnika znajduje się śmigło z dwiema łopatkami, osadzone na stożku. Samolot miał niechowane podwozie. Spod kadłuba wystają zatem wsporniki przypominające dwie litery V, do których przytwierdzono kółka. Kadłub kończy się ogonem złożonym z trzech trójkątnych elementów. Dwa przymocowano poziomo, równolegle do ziemi, po obu stronach kadłuba, trzeci zaś został przytwierdzony pionowo w jego osi.
Kabina pilota jest otwarta, co różniło ten model samolotu od innych współczesnych mu konstrukcji. Kabina znajduje się mniej więcej w połowie długości kadłuba za skrzydłami.
Samolot był górnopłatem, czyli jego skrzydła przymocowano do górnej części kadłuba. Wyróżnia je charakterystyczne podcięcie. Tuż przy kadłubie skrzydła są podkrojone i wyraźnie zwężone. Taki profil skrzydeł zwiększał pole widzenia pilota, co w momencie wprowadzenia tej konstrukcji do wyposażenia armii było postrzegane jako atut. Skrzydła o tym kształcie wymagały jednak podparcia w najszerszym miejscu, dlatego myśliwiec PZL P.11c miał pod nimi tak zwane zastrzały, czyli metalowe podpórki biegnące skośnie od spodniej części skrzydeł do kadłuba. Każde skrzydło miało dwa zastrzały. Uzbrojenie tworzyły dwa synchronizowane karabiny maszynowe zamontowane w kadłubie, strzelały one przez śmigło, gdy łopaty śmigła znajdowały się poza torem lotu pocisku. Dwa dodatkowe karabiny umieszczono w skrzydłach, jednak tylko część maszyn je posiadała.
Kiedy PZL P.11c był wprowadzany do użytku, postrzegano go jako samolot wyjątkowo nowoczesny, tymczasem jednak już cztery lata później wiele zastosowanych w jego konstrukcji rozwiązań plasowało go w kategorii maszyn przestarzałych, bo w przemyśle lotniczym nastąpił wówczas ogromny skok techniczny. Niechowane podwozie i zastrzały podtrzymujące skrzydła myśliwca nie pozwalały mu rozwijać zbyt dużej prędkości, a dwa karabiny maszynowe nie dawały mu dużej siły ognia. Na początku II wojny światowej PZL P.11c ustępował niemal wszystkimi parametrami samolotom niemieckim. Miał tylko lepszą od nich manewrowość i zużywał mniej paliwa.
Model samolotu z kolekcji Muzeum ma bardzo szczególne barwy. Górna część kadłuba jest ciemnoszara, a na skrzydłach myśliwiec ma wymalowane wielkie ciągnące się przez cały płat błyskawice oraz czteropolowe szachownice z białych i czerwonych kwadratów. Takie szachownice są też na pionowym elemencie ogona po obu jego stronach. Szachownicom na ogonie towarzyszą duże litery K.O.P. będące skrótem od nazwy eskadry Korpusu Ochrony Pogranicza. Płaty skrzydeł oraz spodnie warstwy poziomych elementów ogona mają jasnobłękitną barwę. Na skrzydłach od spodu także wymalowano czteropolowe szachownice. O tym, iż jest to model bardzo konkretnego samolotu, świadczą jeszcze napisy i rysunki umieszczone po obu stronach kadłuba blisko ogona. Dużą czcionką zapisano tam numer 10, a obok o połowę mniejszą 871. Bliżej środka kadłuba, w białych okrągłych polach, wymalowano duże nastroszone indyki. Indyk był osobistym godłem podporucznika Jana Dzwonka.
