Model wyprodukowany w Związku Radzieckim, w Fabryce nr 112 (Krasnoje Sormowo) w mieście Gorki w 1944 roku.
Załoga – pięciu żołnierzy: dowódca, działonowy, ładowniczy, strzelec-radiotelegrafista, mechanik-kierowca
Pancerz kadłuba czołgu to płyty stalowe walcowane o różnej grubości. Najgrubszy jest z przodu, bo tam wóz był najbardziej narażony na ostrzał. Wieża, osadzona na kadłubie, spawana jest z elementów o różnej grubości.
Kiedy Niemcy, w czasie II wojny światowej, wprowadzili na pola walki nowe czołgi, o grubszym pancerzu, armata o kalibrze 76 mm, z pierwotnej wersji T-34, przestała być wystarczająco skuteczna. Dlatego powstała nowa wersja czołgu T-34 z armatą kalibru 85 mm o większej możliwościach penetracji pancerza.
Kadłub czołgu ma kształt pudełka o pochyłych ściankach w formie trapezu. Przednia część kadłuba to przedział bojowy, w którym znajdowała się załoga. Z tyłu, w przedziale silnikowym montowano silnik napędzający czołg.
Pojazd jest osadzony na 10 kołach nośnych opasanych gąsienicami o półmetrowej szerokości, składającymi się z 72 ogniw połączonych zawiasowo, za pomocą stalowych prętów zwanych szpilkami. Koła są stalowe i ujęte w gumowy bandaż – opaskę. Zawieszono je na pionowych resorach spiralnych. Dzięki temu, każde z kół niezależnie mogło się uginać, gdy natrafiło na przeszkodę terenową. Oprócz kół nośnych, czołg ma jeszcze dwa koła napinające, które regulują napięcie gąsienic oraz dwa zębate koła napędowe, służące do napędzania gąsienicy. Koła napinające znajdują się przed kołami nośnymi, a napędowe za nimi. Stalowe i pozbawione gumowych bandaży koła napinające i napędowe nie dotykają gruntu, a ich średnica jest mniejsza niż kół nośnych.
Wzdłuż całej długości kadłuba, nad gąsienicami znajdują się błotniki. Znajdują się na nich metalowe skrzynki na narzędzia i wyposażenie pojazdu. Jest też drewniana belka, która służyła do samodzielnego wydostania się czołgu, gdyby ugrzązł on w głębokim błocie. W tym celu mocuje się belkę poprzecznie do obydwu gąsienic czołgu. Poruszające się gąsienice zabierają belkę pod pojazd, co znacząco ułatwia wydostanie się z grząskiego terenu.
Nad błotnikami, na kadłubie znajdują się pałąkowate, stalowe uchwyty ułatwiające załodze wspinanie się na czołg. Z tyłu, na obu bokach kadłuba, zamocowano zewnętrzne zbiorniki paliwa i oleju, które maja postać stalowych walców.
Na przednim pancerzu, znajdują się zapasowe ogniwa gąsienic. Po obu ich stronach, są dwa potężne haki. Gdy czołg wymagał holowania, zaczepiano o nie stalowe liny. Powyżej zapasowych gąsienic i haków, znajduje się właz mechanika-kierowcy oraz jarzmo, czyli specjalny opancerzony uchwyt, karabinu maszynowego.
Wieża czołgu ma kształt nieforemnego sześciokąta, jej boczne ściany są pochylone. Podobnie jak kadłub najgrubsza ze ścian, aż dziewięciocentymetrowa, jest z przodu, a najcieńszą dwucentymetrową warstwę pancernej stali zastosowano na jej stropie. Z przodu wieży wystaje długa lufa armaty. Obok niej znajduje się otwór z wylotem lufy karabinu maszynowego. Armata i sprzężony z nią karabin maszynowy były zasadniczym uzbrojeniem czołgu.
Wieża obraca się w płaszczyźnie 360 stopni, w każdą stronę, za pomocą mechanizmu elektrycznego lub ręcznego. W jej stropie znajdują się dwa, osobne włazy dla załogi. Zamontowano tam także peryskopy obserwacyjne oraz wentylatory usuwające gazy prochowe z przedziału załogi, po wystrzałach.
Na obu bokach wieży czołgu znajdują się, zamykane przez stalowe korki, otwory. Służą one do rażenia wrogiej piechoty, znajdującej się w bezpośrednim sąsiedztwie pojazdu, za pomocą grantów i broni ręcznej.
Czołg w ruchu osiąga prędkość 55 km/h podczas jazdy po utwardzonej drodze. W terenie prędkość ta jest mniejsza. Silnik w zależności od warunków terenowych i prędkości z jaką poruszał się pojazd, zużywa od 200 do 350 litrów oleju napędowego na 100 km. Zapas paliwa pozwalał na przejechanie od 230 do 300 km.
Pojazd ma kolor ciemnej zieleni. Na boku wieży namalowano znak przynależności państwowej – orła bez korony – oraz numer taktyczny 1214. Numer ten w zakodowany sposób informował o przynależności wozu do danego pułku, kompanii i plutonu w jednostce pancernej.
Pojazd z kolekcji naszego muzeum został poddany kompleksowej renowacji i obecnie jest sprawny technicznie. Przy okazji różnych imprez muzealnych bierze udział w pokazach dynamicznych.
