Ciężki karabin maszynowy Browning M1917, uznawany za jeden z najlepszych w swojej klasie, był w pewnym sensie pochodną używanego w pierwszej wojnie światowej karabinu Maxim. Była to bardzo skuteczna, ale droga w produkcji broń. Browning powtarzał pewne rozwiązania stosowane w Maximie, ale jego konstrukcja była prostsza, co znacznie obniżyło koszt wytworzenia. Polska wersja Browninga był produkowana przez Fabrykę Karabinów w Warszawie bez licencji, jako że patenty na jego produkcję w Polsce wygasły.
Karabin składa się z kolby, komory nabojowej z mechanizmem spustowym oraz lufy. Każda z tych części ma długość mniej więcej jednej trzeciej całego CKM-u.
Kolba to prosta rurka zakończona nasadą w kształcie wklęsłego rogalika. Nasada miała taki kształt, bo dociskało się ją do ramienia i musiała odpowiadać swą formą anatomii człowieka. Na drugim końcu kolby, od spodu, zamocowano uchwyt, za który strzelec chwytał dłonią, chcąc nacisnąć spust. Uchwyt ten ma kształt brzuszka litery D.
Komora nabojowa ma kształt prostokątnego, bardzo wąskiego pudełka. Od strony kolby wystaje z niego języczek spustu. Z lewej strony, blisko nasady lufy, znajduje się wlot taśmy parcianej z nabojami. Wlot przypomina podłużną szczelinę, ale w dolnej krawędzi ma dwa prostokątne wycięcia. Na górze kolby zamocowano szczerbinkę, która wraz ze znajdującą się na lufie muszką pozwalała strzelcowi namierzyć cel.
Lufa Browninga tkwi w cylindrycznej grubej osłonie wykonanej z mosiądzu. Dzieje się tak dlatego, że lufa była chłodzona wodą. Osłona zatem nie mogła być stalowa, bo pod wpływem wody, nagrzewającej się mocno podczas strzelania, bardzo szybko by rdzewiała. Aby lufa była właściwie chłodzona, do osłony wlewano 3 litry wody, co zwiększało łączny ciężar karabinu o 3 kilogramy.
Do osłony, na jej końcu, przyspawany jest nieduży stożek, skierowany czubkiem w stronę wylotu lufy. Jest to tak zwany stożek wylotowy, który pełnił funkcję tłumika płomienia. Ponieważ część prochu nie spalała się wewnątrz broni, bez tłumika karabin emitowałby przy strzelaniu intensywny płomień, co szybko dekonspirowałoby całe stanowisko ogniowe. Dzięki tłumikowi gazy rozpraszały się stopniowo i dawały znacznie mniej intensywne światło.
Zasięg maksymalny broni wynosił do 4500 m. Ogółem, w latach 1931-1939 wyprodukowano co najmniej 8400 egzemplarzy tego karabinu.
