Muzeum Martyrologii Wielkopolan po raz pierwszy otworzyło się na potrzeby niewidomych zwiedzających. W Forcie VII zostały zorganizowane warsztaty plastyczne oraz ścieżka oprowadzania z elementami AD dla grupy czternaściorga uczniów Specjalnego Ośrodka Szkolno-Wychowawczego nr 1 im. L. Braille’a w Bydgoszczy.
Realizacją tej inicjatywy kierowała Beata Jerzakowska, która nie tylko naukowo, ale również z pasji zajmuje się komunikacją z osobami niewidomymi i niedowidzącymi oraz audiodeskrypcją czyli specjalnie przygotowaną ścieżką opowiadania odbiorcom z dysfunkcjami wzroku.
W realizację przedsięwzięcia zaangażowali się również studenci z Naukowego Koła Audiodeskryberów działającego przy Instytucie Języka Polskiego na WFPiK UAM. Dzięki nim powstały emocjonalne teksty audiodeskrypcji [AD], które były odczytywane na żywo w jednych z najbardziej szczególnych miejsc MMW: przy schodach śmierci, ścianie śmierci, w komorze gazowej oraz w jednej z cel więziennych. Uczestnicy nie tylko mieli okazję posłuchać narracji historycznej wzbogaconej AD, lecz również mogli dotknąć części eksponatów po to, by jak najpełniej poznać Fort VII wraz z jego dźwiękami, zapachem, chłodem i wpisanym w to szczególne miejsce, ludzkim cierpieniem.
Drugą część warsztatów to była już indywidualna praca twórcza uczniów. Zostali oni poproszeni o próbę wyrażenia swoich emocji po spotkaniu z historią Fortu VII poprzez stworzenie figurek z plasteliny. Doświadczenie to okazało się szczególne nie tylko dla uczestników warsztatów, ale także dla prowadzących. Uczniowie ulepili, m.in. dziecięcy bucik, którego czerwony kolor symbolizował z jednej strony niewinność dziecka, z drugiej okrutne cierpienie i los, który spotykał w tym miejscu wszystkich ludzi, nawet tych najmłodszych. Pojawiła się także miniatura komory gazowej, więzień za kratami, ściana z cegieł, pejcze, zegar wybijający ostatnią godzinę więźnia oraz SS-man bez twarzy, ponieważ, jak uzasadnił autor tej pracy „to, co oni robili Polakom było nieludzkie, dlatego nie można nazywać ich ludźmi”…
Przeprowadzony projekt po raz kolejny pokazał, że niewidomi mogą w pełni uczestniczyć w projektach oferowanych przez instytucje kultury i wynieść z nich tak samo wiele doświadczeń i wrażeń, co widzący goście muzeum. Wystarczy jedynie dostosować narrację dostępną dla ich percepcji.
